Schilderijen, collages of reliëfs met een verhaal
Afgelopen weken kwam ik met verschillende alternatieve toepassingen van koffie in aanraking. Het ging daarbij dus niet om de koffie als drank, maar om andere hoedanigheden. Ik zet tegenwoordig vrijwel nooit meer koffie, want ik gebruik oploskoffie en bovendien probeer ik over te schakelen op thee. Maar deze twee nieuwe toepassingen vond ik best inspirerend.
Het kraanvogelproject heeft mijn kalender voor 2021 als voorlopig eindresultaat. Er druppelen nog een paar werkjes na en af en toe vouw ik er nog een om niet te vergeten hoe het moet. Misschien maak ik nog een of twee reliëfs of collages (met het risico dat ik daarvan waarschijnlijk toch weer een schilderij of tekening wil maken: zo komt er nooit een eind aan).
Al sinds de eerste lockdown doe ik dagelijks enkele Tai-Chi-oefeningen. Je moet toch een beetje in conditie blijven, nietwaar. Ik doe dan in mijn keuken een serie basisoefeningen met uitzicht op het raam naar buiten in de huiskamer. Het komt voornamelijk neer op een kwartiertje geconcentreerd bewegen met je romp en armen, terwijl je verder stilstaat en recht voor je uitkijkt. Na enige tijd werd ik me ineens bewust van dat uitzicht en wilde ik daar iets mee doen.
Mijn eettafel heb ik tegenwoordig helemaal uitgetrokken tot een lengte van tweeënhalve meter. Daarom wilde ik een nieuw tafelzeiltje kopen van drie meter lengte. Verschillende winkels hebben buiten rekken staan met rollen zeil, dus ik had ruime keus. De meeste patronen zijn echter nogal uitgesproken en opvallend van kleur, wat niet prettig is als je aan tafel zit te lezen. Uiteindelijk kocht ik een tafelzeiltje met bovenstaand geometrisch motief.
Veel van mijn schilderijen vinden een min of meer definitief onderkomen in de kelder of berging. Een select aantal hangt aan de muur en sommige zijn bij familie, vrienden en bekenden terechtgekomen. Een enkele keer merk ik echter al wanneer een werk nog niet af is dat het nooit iets wordt. Dan haal ik diep adem en schilder het over. Dat lot trof het werk waaraan ik na de coronaversoepeling was begonnen en tot aan de vakantie vijf avonden had gewerkt.
Waar ik het idee oorspronkelijk vandaan had en waarom ik het had opgeschreven, stond er niet bij, maar op een van mijn aantekenbriefjes had ik ‘kraanvogels vouwen’ genoteerd. Bij een briefjesopruimactie kwam ik dat tegen en ik dacht: waarom ook niet, laat ik het eens proberen. Lees verder
Mijn oude huis mis ik niet, afgezien van Kyra, die elke dag aan mijn voordeur krabbelde om een koekje te halen, en de vanzelfsprekende contacten met de buren. Maar mocht ik een aanval van heimwee krijgen, dan heb ik een remedie bij de hand.
Van 30 januari tot en met 5 februari was het poëzieweek, met als thema ‘De toekomst is nu’. Eigenlijk heb ik niet veel affiniteit met gedichten, maar toch heb ik me bij de aankondiging dat er op vrijdagmiddag in de bibliotheek een schrijfcafé ‘poëziecollage’ zou zijn voor deze workshop aangemeld. Een mens is immers nooit te oud om iets nieuws te leren. Lees verder
Alle lezers van dit blog wens ik een gelukkig, gezond en creatief 2020 toe, met veel muziek, boeken en beeldende kunst, en alles wat verder wenselijk is. Moge er iets terechtkomen van al je goede voornemens! In mijn blogstukje van het vorige nieuwjaar noemde ik er een paar van mij voor 2019: het bakken van koekjes goed onder de knie krijgen (grotendeels mislukt), minder koffie gaan drinken en meer thee (gelukt), en als speerpunt ‘ontspullen’ (ik doe mijn best, maar het vordert nog niet erg). Lees verder
Een van de symbolen uit de cursus Symboliek in de kunst die ik herkende was de muts die een vrijheidssymbool is uit de Franse revolutie. Het is de muts van Marianne, die zelf weer het symbool is voor de triomf van de republiek en de rede, zoals ze bijvoorbeeld staat afgebeeld op het schilderij La liberté guidant le peuple (‘De vrijheid leidt het volk’) uit 1830 van Eugène Delacroix. Op de cursus hoorde ik dat die muts ‘Frygische muts’ heette, zonder nadere toelichting. Lees verder
Achter de sansevieria's 