Door een samenloop van omstandigheden kwam ik het onderwerp ‘stillevens’ de afgelopen weken een paar keer tegen, eerst als onderwerp bij de schildercursus en daarna als schrijfopdracht van de Prompt!-nieuwsbrief.

Voor de schildercursus werd gevraagd om een klein stilleven van enkele objecten te maken en dat vervolgens op een paneeltje van 12×16 centimeter weer te geven. Een leuke opdracht, vond ik. Uit mijn overvolle bewaarbakken haalde ik ‘kleine dingetjes’ te voorschijn, variërend van kleine kerstversieringen tot paasboomeieren, van minispeelgoedpoppetjes tot allerlei bruikbaar afval. Daarvan legde ik er drie tot vijf op een ondergrond van oude verknipte werkjes en van deze ‘ministillevens’ maakte ik een foto.

Mijn bedoeling was om er een of twee uit te kiezen die me geschikt leken om op een paneeltje te schilderen. Eenmaal begonnen was er geen houden meer aan: binnen de kortste keren had ik er al zestien af. Voor het (eerste) ‘echte’ paneeltje heb ik er een paar gecombineerd.

De schrijfopdracht hield in dat we een stilleven van een paar objecten zo moesten beschrijven dat er een bepaalde sfeer werd opgeroepen door de objecten menselijke eigenschappen te geven. Tot dusverre heb ik af en toe wel eens een stilleven geschilderd, met als ‘hoogtepunt’ een schilderij uit 2008, waarbij ik wat had gespeeld met de relatieve afmetingen van de objecten: de koning uit het schaakspel, een borstbeeld van Verdi, een knikhond, een vogelbeeldje en een roos. Verdi, de hond en de vogel staan samen met dat schilderij nog steeds in mijn huiskamer.

Voor deze opdracht  heb ik dit schilderij als uitgangspunt gebruikt, met de volgende tekst als resultaat:

Achter het klassieke borstbeeld van Verdi doemt de witte koning uit het schaakspel op, een stabiele rots in de branding. De componist is onzeker: ‘Hoe moet ik verder? Kan ik het nog wel?’ De vogel die achteloos voor het beeld zijn veren glad strijkt, zwijgt, maar lijkt met zijn schuinse blik een antwoord te geven: ‘Als ik wil zingen, zing ik toch gewoon? Doe jij nu ook maar wat je wilt doen, en kijk er wat vrolijker bij.’ De hond knikt enthousiast en zou kwispelen als hij een staart had: ‘Bravo, bravo! Het publiek smult van je werk en strooit met rozen.’