Afgelopen week belde de postbode aan met een pakje. Ik had geen bestellingen lopen, dus ik was best nieuwsgierig. Het bleken drie presentexemplaren te zijn van Het lied van de cel, de vertaling van The Song of the Cell van Siddhartha Mukherjee, waaraan ik heb meegewerkt.

Het boek, uitgegeven door De Bezige Bij en met de ondertitel ‘Een onderzoek naar de geneeskunde en de nieuwe mens’, heeft zes delen: Ontdekking, De ene en de vele, Bloed, Kennis, Organen en Wedergeboorte. Ik heb het tweede deel vertaald, ‘De ene en de vele’. De andere twee vertalers, Pon Ruiter en René van Veen, hebben het leeuwendeel voor hun rekening genomen.

‘Mijn’ deel gaat over de inwendige anatomie van de cel, de reproductie van cellen, de bewerking van cellen en hoe cellen zich ontwikkelen tot een organisme. Mukherjee behandelt deze onderwerpen met veel aandacht voor de betrokken onderzoekers. Dat levert onderhoudende verhalen op, over onderwerpen als de ontwikkeling van ivf, de moeite om te verhinderen dat ‘thalidomide’, bij ons beter bekend als Softenon, op de Amerikaanse markt werd toegelaten als geneesmiddel, en het schandaal over de onverantwoorde bewerking van menselijke genen door He Jankui, die naderhand tot drie jaar gevangenisstraf werd veroordeeld.

Het ‘technische’ gedeelte bevat wel wat jargon, maar veel ervan was ik op de middelbare school al tegengekomen bij de biologieles, dus dat was meer een opfriscursus. En regelmatig biedt ook het internet uitkomst. De meeste problemen had ik bij de illustraties. In de door Mukherjee zelf getekende plaatjes had hij de onderdelen handmatig ingeschreven, in een kriebelig handschrift. Uiteindelijk was ik daar wel uitgekomen en ik heb die teksten ook netjes aangeleverd, maar in de eerste drukproef was het een rommeltje geworden. Uiteindelijk heeft de uitgeverij die ingeschreven teksten in het boek onvertaald gelaten, zag ik.

Nu ik het echte boek in handen heb ga ik het eindelijk in zijn geheel lezen, als gewone consument bij wijze van spreken. Daar was ik toen ik ermee bezig was namelijk niet aan toe gekomen en bovendien lees ik nog altijd liever van papier dan van een scherm.