In mijn vorige stukje, over de inhaalles van de schildercursus, kwamen ze zijdelings even ter sprake: de loopeenden. Toen een van mijn medecursisten vertelde dat die vogels zo heten, dacht ik eerst dat ze me voor de gek hield. Thuis heb ik het op internet nog eens nagezocht en het bleek inderdaad te kloppen.

Officieel heten ze Indische loopeenden en ze worden ook wel flesseneend genoemd vanwege de vorm van hun romp. Die lijkt met wat fantasie inderdaad op een fles. Ze komen oorspronkelijk uit Indonesië, waar ze op de eilanden Lombok, Java en Bali gedomesticeerd waren. Op de markt, waar zelf naartoe moesten lopen, werden ze verkocht om hun vlees en eieren. Ze leggen namelijk zo’n 150 tot 200 eieren per jaar.

Rond 1850 werden ze door Europa en Amerika geïmporteerd, waar ze aan het eind van die eeuw heel populair werden. Er zijn daar toen ook allerlei kleurvarianten gefokt.

Zoals de naam al aangeeft vliegen ze niet. Ze lopen rechtop rond, net zoals pinguïns, en kunnen heel hard rennen. In het Engels heten ze dan ook ’Indian Runner Duck’.

Behalve dat deze vogels loopeenden heten werd ook gezegd dat de oer-Donald Duck op deze eenden is gebaseerd, maar dat heb ik op internet helaas niet kunnen verifiëren. Het lijkt me ergens wel plausibel, want Donald Duck is een lopende eend die af en toe ook heel snel rent. Zijn vorm is in de loop van de tijd geëvolueerd, maar met zijn lange nek en smalle borst heeft hij inderdaad wel iets van die typerende flesvorm.

Een mogelijk tegenargument is dat alleen de loopeendvrouwtjes kwaken (‘de vrouwtjeseend kan een zeer luide kwaak produceren’). De mannetjes komen niet verder dan een schor zacht geluid, maar in hoeverre je de stem van Donald Duck zo kunt karakteriseren moet iedereen zelf maar beoordelen. Op Youtube staan verschillende filmpjes, zoals Early to Bed en Chef Donald.

Maar mocht de oer-Donald afvallen als beroemde loopeend, dan is er in ieder geval nog de loopeend Ferdinand uit de film Babe.