Meestal gaat het probleemloos. Maar nu had ik een fles olijfolie met een ‘lamme huls’. De schroefdop bleef vastzitten aan het hulsje eronder, dus kon ik de fles niet open krijgen. Na enkele vruchteloze pogingen, eerst met mijn blote handen, later met behulp van meer of minder ruwe doeken, was mijn eerste impuls om het maar op te geven.

Ik overwoog de mogelijke acties: mijn verlies nemen en de fles met olie en al in de glasbak dumpen, naar de winkel teruggaan en vragen of ik hem kon ruilen, of het toch nog maar eens proberen, met zwaardere hulpmiddelen. Vanuit de recalcitrante, maar niet erg doelmatige gedachte dat ik me niet wilde laten kisten door zo’n stomme sluiting besloot ik tot het laatste.

Dus zocht ik wat gereedschap bij elkaar waarmee ik aan de heldhaftige aanval kon beginnen. Het was een kwestie van doorzetten en niet te snel opgeven, hield ik mezelf voor, maar ik moest ook voorzichtig zijn met al dat scherpe gereedschap. Met het mes wist ik een beginnetje te krijgen, dat ik vervolgens na enig wrikken verder los kon scheuren. Zo lukte het met geduldige volharding om de schroefdop te scheiden van de huls eronder.

Toch ben ik er niet helemaal zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Dankzij mijn zorgvuldige aanpak had ik voorkomen dat ik me aan het mes sneed of dat de tang van de flessenhals schampte met onbekende, maar ongetwijfeld desastreuze gevolgen. Ook was de fles niet uit mijn handen geglipt, wat een gigantische schoonmaakklus zou hebben opgeleverd, maar met de restanten van de verwijderde huls zelf had ik geen rekening gehouden. Toen ik die weggooide heb ik me aan de vlijmscherpe rand daarvan alsnog gewond, niet ernstig, maar toch!

Nadat ik de hulpmiddelen weer had opgeborgen en de fles in de kast had gezet, had ik toch een voldaan gevoel: dat heb ik toch maar mooi zelf voor elkaar gekregen.