Lentehaiku

Op de site van Schrijvenonline stond een haiku-schrijfwedstrijd aangekondigd. Nu heb ik af en toe een aanvechting om haiku’s te maken (zie bijvoorbeeld mijn blog uit 2020 met nieuwjaarshaiku), maar de laatste keer was al een tijd geleden, dus wilde ik wel weer eens een poging wagen. De deadline was een paar dagen later, dus ben ik snel aan de slag gegaan.

De ‘opdracht’ was: loop een rondje in of om het huis en bestudeer met al je zintuigen iets wat je opvalt. Noteer dat en gebruik die aantekeningen om een haiku te schrijven. Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig loop ik elke dag wel een rondje om aan mijn streefaantal stappen te komen (inmiddels 6000 per dag) en deze keer keek ik goed om me heen en formuleerde ik intussen alvast regels die in het haiku-schema passen, drie regels van respectievelijk vijf, zeven en vijf lettergrepen.

Het fijne van haiku’s is, afgezien van het handzame formaat, dat als je er even mee bezig bent de vijf- en zevenlettergrepige regels in een gulle stroom binnenkomen. Tijdens de wandeling concentreerde ik me op de voortuinen langs mijn route. De bedoeling was alle zintuigen aan bod te laten komen, maar hier bleek het oog toch het productiefste . Onderweg zag en bedacht ik ‘Grauwe wintertuin’, ‘Sneeuwklokjes en narcissen’, ‘Bonte kleurenpracht’, ‘Primulakleuren’, ‘Lenteverlangen’, en, om er iets van de tastzin in te brengen, ‘De wind is nog fris’.

Vanuit andere perspectieven, zoals het grasveld achter mijn huis en mijn balkon, probeerde ik naderhand ook andere zintuigen aan bod te laten komen. Hoe lekker dat grasveld ruikt als het net gemaaid is, hoewel daardoor ook de madeliefjes en paardenbloemen onthoofd worden. ‘Gemaaide madeliefjes’, ‘Paradijselijke geur’, ‘Bloemrijke velden’. Dat resulteerde in:

Vers gemaaid grasveld
Onthoofde paardenbloemen
Groengeurig genot