Het mij tot dusverre onbekende woord ‘takkeling’ kwam ik tegen in het themanummer Uilen^* van de Wildopvang Delft. Daar staat als korte uitleg: ‘een jonge uil, kan nog niet vliegen, klimt van tak naar tak in het bos, vandaar de naam’, met verderop een nadere toelichting: ‘Zodra de uilskuikens zo’n vier of vijf weken zijn, verlaten ze het nest. Ze blijven dan nog wel vaak op de takken in de buurt van het nest zitten en springen van tak naar tak. Daarom worden ze takkelingen genoemd.’

Van Dale geeft een wat ruimere omschrijving (‘jonge vogel die nog slechts van tak tot tak kan vliegen’) en spitst de definitie toe op een andere vogelsoort, de vink.

Soms is er dus sprake van klimmen, soms van vliegen of springen. Met alle drie de manieren van voortbewegen lopen ze het risico op de grond te vallen. Maar geen nood: vaak klimmen ze zelf weer naar boven en de ouders houden een oogje in het zeil en blijven hen voeren, geen reden dus om de vogelopvang of dierenambulance erbij te halen.

De Takkeling blijkt ook de titel van het blad van de Werkgroep Roofvogels. Inmiddels zijn er al meer dan dertig jaargangen, die te lezen zijn via de site Natuurtijdschriften. Op die site vind je maar liefst meer dan zeventig verschillende tijdschriften over de Nederlandse natuur.

Op YouTube staat een aantal nogal statische filmpjes van takkelingen. Meestal zitten de vogels gewoon op een tak, zoals dit bosuiltje in het Amsterdamse bos, maar in dit filmpje valt na een minuut of acht het uilskuiken van een steenuiltje op de grond, niet de takkeling waar je dan al die tijd naar hebt zitten kijken, maar een broertje of zusje daarvan dat voor het eerst naar buiten komt. De filmer van dit gebeuren meldt nog: ‘Het uilskuikentje hebben we opgeraapt en weer teruggeplaatst in de nestkast.’

* De digitale Penneveer, april 2021 #2