Alle lijstjes met schrijfadviezen bevatten de aansporing: kilometers maken. Je moet elke dag minstens een uur schrijven, dan krijg je het metier in de vingers. Dat was al zo voor het leren schrijven op de lagere school. Ik heb nog een schrift vol letters die ik netjes tussen de lijntjes heb getekend, met krullen boven en onder. Het is uiteindelijk inderdaad gelukt om een soepel handschrift te ontwikkelen, al is dat tegenwoordig niet meer zo fraai en leesbaar.

Ook het leren lezen werkte op die manier: d.i.t, dit, i.s , is, g.o.e.d, goed. Van letters naar woorden, steeds vloeiender. Ik had overigens wel een kleine dip na de spellingshervorming.

Deze kilometeraanpak probeer ik nog steeds te hanteren, bijvoorbeeld bij het leren lezen van muziek. Dat gaat een stuk moeizamer, want het leren gaat niet meer zo gemakkelijk als toen ik zes was. En de dagelijkse herhaling schiet er sowieso vaak bij in, ook bij het instuderen van repertoire. Het muziek lezen lukt inmiddels aardig, maar gaat toch het beste met auditieve ondersteuning: als het wordt voorgespeeld of voorgezongen kan ik de partituur meestal volgen.

Kilometers maken is op veel meer gebieden relevant, zoals voor de 108 bewegingen van de tai chi-set of bij het tekenen en schilderen, waar het letterlijk tot uitdrukking komt in het gevleugelde ‘oefening baart kunst’. Bij het schilderen heb ik zo na vele jaren en kilometers enige handigheid opgebouwd. Die komt met name tot uiting in de snelheid waarmee ik werk, niet zo zeer in de trefzekerheid. Het komt goed van pas bij de ‘drawing challenge’ waaraan ik sinds januari dit jaar meedoe. De deelnemers (tussen de vijf en tien) sturen elkaar elke dag een tekening aan de hand van een lijst met onderwerpen.

Mijn wekelijkse blogstukje heeft wel enkele kenmerken van deze aanpak, zij het met een lagere frequentie en minder volume dan wat de schrijfadviezen beogen. Hier is het dus eerder een kwestie van centimeters maken.