Deze week was de collecteweek van Amnesty International. De afgelopen twee jaren ben ik met een echte collectebus langs de huizen gegaan in een mij toegewezen wijk. Vorig jaar (2020) werd de collecte halverwege afgebroken vanwege corona, maar toen had ik mijn wijk al af. Volgens mij had ik die keer juist door de crisisdreiging meer opgehaald dan het jaar daarvoor: sommigen hadden zelfs papiergeld gegeven. Het inleveren van mijn bus ging moeizaam maar was superveilig geregeld; ik heb helaas nooit gehoord wat mijn opbrengst was.
Ik herinner me vaag, dat ik vroeger wel eens met mijn moeder mee ben geweest om bij winkels ‘prijsjes’ te vragen voor het kienen (dat heet tegenwoordig bingo). Dat was voor de zangvereniging of misschien voor de Vara Speelgoedactie, of zoiets. Ik vond dat best gênant.
Aanvankelijk moest ik dan ook een zekere schroom overwinnen om ‘voor het goede doel’ te collecteren. Ik heb geen idee meer wie het me had gevraagd en waarom ik ja had gezegd. Het bleek ergens best leuk om met zo’n bus langs de huizen te gaan en mensen die je niet kent een bijdrage te vragen. Veel mensen zeiden dat ze al geld overmaakten via internet, maar gaven dan toch nog een paar euro – als ze tenminste contant geld in huis hadden, want dat is tegenwoordig niet meer zo gebruikelijk. Er was wel nog een experiment om dan iets via een QR-code over te maken, maar vond ik te ingewikkeld. Amnesty is natuurlijk bij vrijwel iedereen bekend en wordt ook door vrijwel iedereen een goed doel gevonden. Bij ‘jonge gezinnen’ mochten de kinderen wat kleingeld in de bus doen, als onderdeel van de opvoeding.
Toch waren er ook nog heel wat adressen waar niet open werd gedaan of waar men begon te klagen dat ik al de derde was die week. En het regende ook nog.
Dit jaar werd gevraagd om een online collectebus te maken en al je ‘contacten’ daarop te attenderen. Dat gaat me te ver; ik volsta met een algemene link naar Amnesty.
Eerlijk gezegd ben ik opgelucht dat ik er niet op uit hoef. Maar ik ben toch wel mooi twee keer uit mijn comfortzone gestapt.
Achter de sansevieria's 
Dat was heel dapper van je Zus! En een toepasselijke tekening.
Zelf heb ik ooit voor de Zonnebloem en het Reumafonds gecollecteerd en herken wat je erover vertelt.
Dat van het inzamelen voor de bingo herinner ik me ook. Ik ben zelfs een keer met mama mee geweest naar de bingo van de VARA’s speelgoedactie: ik won niets, maar mama natuurlijk wel!
LikeLike
Ik heb een paar jaar voor het Rode Kruis gecollecteerd. Het viel mij tegen hoeveel mensen niets geven. Maar een enkeling geeft gelukkig zelfs een hoog bedrag.
Ik geef zelf altijd een paar euro aan collectanten onafhankelijk van het doel. Die collectanten nemen tenminste de moeite om langs de deuren te gaan. En wat zijn nu een paar euros om die mensen blij te maken. Maar ze moeten niet langskomen als het al donker wordt.
En het collecteren langs de deuren is ook niet mijn sport. Ik ben er mee gestopt. Ik sus dan mijn geweten maar door aan een paar doelen een bedrag over te maken.
LikeLike