Afgelopen week heb ik voor Cantarella mijn tweede presentatie via Zoom gehouden. De eerste ging over de Pavane, naar aanleiding van de Pavane van Gabriël Fauré die we instuderen voor een op te bouwen ‘liedboek’. Deze keer vertelde ik iets over Edward Elgar, van wie we ‘The Dance’, het eerste koorlied uit zijn From the Bavarian Highlands, waarmee we nu bezig zijn.

In deze presentatie ging ik kort in op de achtergrond van Elgar (1857-1934) en zijn werk. En achteraf merkte ik dat ik een stomme fout had gemaakt. Pijnlijk! Ik had me vergist in wat ik vertelde over zijn werk Salut d’Amour, voor viool en piano. Daarvan had ik gezegd dat hij het voor zijn dochter Carice had geschreven, maar dat klopt niet. Hij schreef het voor Caroline Alice Roberts, met wie hij in 1889 trouwde, ter gelegenheid  van hun verloving. Hij had ‘à Carice’ boven de partituur geschreven en later kreeg hun dochter die naam. Deze vergissing werkte zelfs door in de sheets: bij Salut d’Amour staat het verkeerde jaartal, dat moet 1888 zijn. Ik heb hieronder de pdf van mijn presentatie neergezet, maar een paar dingen kloppen dus niet helemaal.

Presentatie over Edward Elgar

[Edward Elgar op de  fiets]

In de circa tien minuten die ik tot mijn beschikking had kon ik natuurlijk niet erg veel vertellen en laten horen. Elgars hobby’s heb ik kort aangestipt: hij hield van golven, fietsen, scheikunde en tekenen. Maar een van zijn andere grote ‘liefdes’ heb ik moeten schrappen: honden.

[Edward Elgar met zijn honden Marco, Mina en Meg]

Elgar hield van honden. Hij was ermee opgegroeid, maar zijn vrouw Alice was niet zo dol op ze en vond in hun vele reizen een goed excuus om geen huisdieren te nemen. Toen zij was overleden haalde hij de schade in, eerst kwam de Schotse terriër Meg, daarna Marco, een spaniël, en ten slotte, Mina, een cairnterriër. Elgar had die honden altijd bij zich en leek ze zelfs belangrijker te vinden dan zijn muziek. Op  YouTube staat een aandoenlijk amateurfilmpje van Elgar met zijn honden.

De elfde van Elgars Enigma Variaties is gebaseerd op een hond, namelijk de buldog Dan van organist George Robertson Sinclair (GRS). Die hond was in de rivier gevallen en had hard geblaft toen hij weer aan wal was gekomen. Sinclair had toen tegen Elgar gezegd: ‘Zet dat maar eens op muziek.’ En dat heeft hij gedaan, want volgens Elgar werden de eerste maten van deze variatie hem ingegeven ‘door de geweldige buldog Dan die in de rivier de Wye viel (maat 1), stroomopwaarts zwom op zoek naar een plaats waar hij aan land kon gaan (maat 2 en 3) en zijn vreugdeblaf toen hij weer op de oever stond (tweede helft van maat 5)’, met deze variatie als resultaat.

Als extra is hier nog een link naar Lux Aeterna, een wonderschone koorbewerking van de negende variatie (Nimrod, de bekendste), gezongen door Voces8.