Toen ik onlangs met naald en draad een paar mondkapjes in elkaar aan het zetten was leek het me toch wel handig als ik daarvoor een naaimachine zou hebben. Vroeger heb ik wel eens een lappendeken en een paar lange broeken met de hand gemaakt. Ik vond zo’n machine altijd een beetje eng, bang dat ik te veel gas zou geven en de machine op hol zou slaan. Maar gaandeweg is die angst gesleten. Dat is een voordeel als je ouder wordt: ik ben tegenwoordig ook niet meer bang voor honden.

Toen ik in mijn ‘creaclubje ‘vertelde dat ik de aanschaf van een naaimachine overwoog, bleek dat Bert nog een machine van zijn moeder had. Die mocht ik hebben, met allerlei toebehoren.

Ik begon vol goede moed, de gebruiksaanwijzing bij de hand. Al snel kon ik een spoeltje vullen en wist ik hoe ik de draad moest inspannen. Alles leek netjes te werken: de motor knorde genoeglijk, de draad liep soepel. Alleen pakte de bovendraad helaas de onderdraad niet. Spoeltje en spoelhuis eruit halen en er opnieuw inzetten, een andere naald, opnieuw inrijgen, knopjes vaster of losser draaien, niets bleek te helpen. Uiteindelijk is er een reparateur aan te pas gekomen, die de machine tegelijk een onderhoudsbeurt heeft gegeven.

Het bleek dat de behuizing van de spoel enigszins ovaal was in plaats van rond. Bovendien had ik de naald er toch verkeerd in gezet. In de gebruiksaanwijzing stond het niet duidelijk en op internet had ik ergens gelezen  dat de bolle kant naar voren moest. De bolle kant moet echter naar links, dus was hij een kwartslag gedraaid.

Toen kon ik het weer proberen. En deze keer lukte het zowaar om een naad in een dubbelgevouwen zakdoek te stikken.

Het is duidelijk dat ik pas aan het begin sta van mijn leertraject, want die naad is niet echt recht. Daar oefen ik nu op. De machine kan ook zigzaggen en allerlei siersteken maken, zoals te zien is op het proeflapje dat ik van de reparateur heb gekregen. Hiervoor heb ik al toepassingen voor ogen, vergelijkbaar met de vlakvullingen die ik met fineliner maak, maar dat is nog even toekomstmuziek.

Soms schrik ik nog wel als de machine in een noodtempo begint te stikken omdat ik het voetpedaal per ongeluk of te ver indruk. Maar ik raak niet meer in paniek. Dit is vast het begin van een vruchtbare mens-machine-samenwerking.