In oktober heb ik grote delen van de Klassieke Top 400 van de NPO beluisterd. In die Top 400 staan natuurlijk veel klassiekers uit het ijzeren repertoire, met het Requiem van Mozart op plaats twee en Bachs Matthäus Passion op één, maar tot mijn verrassing stond op plaats drie een werk dat ik niet kende en dat ik bij mijn weten ook nog nooit had gehoord.

De meeste instrumentale werken uit de lijst komen me redelijk bekend voor, al kan ik de naam en componist niet altijd direct oplepelen. Soms haal ik ze door elkaar, vooral stukken uit de romantiek met veel violen. Het mij onbekende werk op de derde plaats was Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt, een compositie uit 1978 voor viool en piano. Ik heb er gebiologeerd naar zitten luisteren. Wikipedia noemt het een voorbeeld van minimalistische muziek, dat zich in een langzaam en meditatief tempo voortbeweegt. Dat klopt. Inmiddels heb ik er vaker naar geluisterd en ik word er heel rustig, maar ook een beetje melancholiek van.

Het is een van de eerste werken van Pärt in de door hem ontwikkelde tintinnabuli-stijl. Nu was ik Pärt en zijn tintinnabuli (‘klokjes’) wel bij muziekgeschiedenis tegengekomen, maar kennelijk was er in de les geen voorbeeld afgespeeld (of had ik niet goed opgelet). Nu hoorde ik in Spiegel im Spiegel hoe muziek in die stijl klonk, met de ‘klokjes’ in de piano tegen een doorlopende melodie in de viool.

Op YouTube vond ik uitvoeringen met verschillende strijkinstrumenten (helaas soms hinderlijk onderbroken door reclame), behalve de versie voor viool en piano, ook die voor altviool en piano en voor cello en piano.

Het luisteren naar de Top400 was regelmatig een feest van herkenning, al werd ik af en toe geplaagd door nostalgie. Er kwamen veel koorwerken langs die ik in de loop der jaren zelf heb gezongen en waaraan ik goede herinneringen heb. Helaas is zingen in een groot koor voorlopig van de baan, maar luisteren naar mooie muziek kan nog wel. En het is een groot geluk als je dan plotseling iets nieuws tegenkomt dat zo veel indruk maakt.