Jarenlang heb ik bij het handwerken naar volle tevredenheid een zelf gehaakt speldenkussen gebruikt. Het was een praktisch en ook mooi hulpmiddel, wit met blauwe nopjes. Toen ik een paar jaar geleden het haken weer eens had opgepakt, heb ik behalve grote projecten, zoals een sprei voor mijn moeder en een poncho voor mezelf, ook een hele reeks speldenkussens gemaakt.

Mijn ‘ouwetje’ was zo langzamerhand wel aan vervanging toe, vond ik. Het was gevuld met gewone watten en die waren na een wasbeurt enigszins ingeklonken tot een harde substantie waardoor ik de spelden er niet meer zo soepel in kon prikken. De bodem was met een rond bierviltje verstevigd, zodat het kussen goed bleef liggen. Dat was na het wassen verrassenderwijs nog redelijk in model gebleven, al voelde het een beetje klef aan.

Een van de nieuwere exemplaren heb ik toen tot favoriet bevorderd. Toch kon ik moeilijk afstand doen van mijn oude speldenkussen. Dus heb ik het onlangs zorgvuldig gedemonteerd, waarbij er nog drie onopgemerkte naalden uit de wattenbrij tevoorschijn kwamen. Au. Het patroon heb ik zo goed mogelijk genoteerd, mocht ik er ooit nog eens een willen maken. De oude blauwwitte buitenkant heeft nu een nieuwe, wasmachinebestendige vulling. Voor de bodem heb ik een uitgeknipt rondje linoleum gebruikt. Het speldenkussen oogt weer als nieuw!

Nu rijst de vraag: zal ik de nieuwe favoriet weer inruilen voor de oude? En wat zal ik met al die andere speldenkussens doen? Ik heb er nog steeds een paar, terwijl de meeste bekenden inmiddels zijn voorzien. Voorlopig heb ik er zelf drie in gebruik.

Echter, toen ik voor mijn verhuizing de gordijnen op maat maakte (op de hand, ja) bleek in de praktijk een gewoon schuursponsje eigenlijk uitstekend, zo niet beter, te voldoen. Maar dat is natuurlijk lang zo mooi niet, houd ik me voor. En iets wat je zelf met plezier hebt gemaakt geeft veel meer voldoening.