De publicatie van mijn vorige blogstukje had ik al een paar dagen voor mijn verhuizing ingepland, want ik vermoedde dat de internetverbinding in het nieuwe huis de dag erna nog niet zou werken. Dat was inderdaad het geval, al had de KPN me verzekerd dat ik alleen maar mijn modem hoefde aan te sluiten, waarna mijn vaste telefoon en internet direct weer beschikbaar zouden zijn. Net op tijd voor dit stukje is de KPN-monteur langs geweest en die heeft uiteindelijk een nieuw modem neergezet. Dat was een hele opluchting!

Afgezien van de modemperikelen verliep het verhuizen vlot. Ik had van tevoren zelf ook al een paar dingen ingepakt en had plezier in het vernuftige systeem om de verhuisdozen uit te klappen. Na de boekenkasten van Ikea blijkt dat een wonder van eenvoud en elegantie. Nieuwe dozen waren nog wat stug, maar de wat oudere vielen haast vanzelf in de juiste vorm.

De keerzijde van dit gemak bleek echter na de verhuizing, toen we de lege dozen weer moesten inklappen. Dat werd een heel gevecht waarbij alle flappen voortdurend terug wilden naar hun driedimensionale positie. Ze leken een eigen leven te leiden en waren nauwelijks in de hand te houden. Toch is het gelukt om binnen een week ruim honderd dozen leeg te krijgen, in te klappen en tijdelijk op te slaan in de berging. Daar sputterden ze nog wat na en probeerden ze mijn fiets eronder te krijgen.

Gelukkig heeft een van de verhuizers de lege dozen inmiddels weer opgehaald. Hij maakte er eerst een nette stapel van en ik keek met verbazing toe (op anderhalve meter afstand) hoe wonderbaarlijk snel dat ging. Hij had er duidelijk ervaring mee. Nu is mijn fiets weer bevrijd en heb ik iets meer ruimte voor het opbergen van alles wat ik in al die jaren aan spullen en materiaal heb verzameld, en nog niet weg kan doen. Veel dus.