Het is nu definitief: maandag 16 maart heb ik het huurcontract getekend en de sleutels van mijn nieuwe woning gekregen. Dat was een flinke bos, want er zijn sleutels voor de toegangsdeuren tot het gebouw, voor mijn huis zelf (voordeur, balkondeur en kelderberging), voor de meterkast en voor de postbus. Dit was dus echt een sleutelmoment.

Het ondertekenen van een contract leek me altijd een zaak van gewicht en ik had een zo zwierig mogelijke handtekening in gedachten. Door de voortschrijdende techniek moest ik hem echter op een tablet zetten. Dat deed wel enigszins afbreuk aan de magie van het moment. Gelukkig was er een speciale pen voorhanden, zodat hij nog enigszins leesbaar was. Het werd in ieder geval niet de gedrochtelijke krabbel die ik produceer wanneer ik bij het accepteren van een pakketje aan de deur met mijn wijsvinger een handtekening op een scherm moet zetten.

Bij het opruimen in mijn oude huis kom ik nu allerlei sleutels tegen waarvan ik geen idee heb bij welk slot ze horen. Die heb ik waarschijnlijk bewaard met de gedachte ze ooit te gebruiken in een collage. Mogen ze meeverhuizen? Ach ja, er is nog wel wat plaats in de bewaarbak ‘metaal voor collages’. Zo heb ik ook een bak ‘plastic voor collages’ en ‘hout voor collages’. Mijn voorraad ‘papier voor collages’ heb ik nu opgeborgen in een aantal archiefdozen, dat is inmiddels allemaal netjes voorgesorteerd. Dankzij corona heb ik daar meer tijd voor dan gepland, want alle activiteiten buitenshuis liggen stil. Hopelijk levert de crisis geen problemen op voor het verhuizen.

Als min of meer toepasselijke uitsmijter is hier een link naar het liedje De koning gaat verhuizen van Annie M.G. Schmidt, gezongen door Kinderkoor De Leidse Sleuteltjes. Alleen ga ik niet met duizend vazen, maar met duizend boeken. En met een heleboel oude sleutels.