Het opruimen van boeken vordert nog niet erg. Meestal wil ik een boek eerst nog een keer lezen voordat ik besluit of het weg kan. Met dat herlezen ben ik inmiddels begonnen en soms zal ik er een blogstukje over schrijven, om de moed erin te houden. Nadat ik een aantal fantasy- en horrorseries opnieuw heb gelezen van auteurs als Robin Hobb, Julian May,  Anne Rice en David Eddings (die bewaar ik voor misschien nog een derde keer) ben ik nu begonnen aan wat zwaardere kost: De slinger van Foucault van Umberto Eco in de Nederlandse vertaling van Patty Krone en Yond Boeke (Bert Bakker, 1989).

In dit boek werken drie personages bij een uitgeverij van boeken over occulte onderwerpen: alchemie, kabbalistiek, esoterie, magie, ‘geheime genootschappen’ die uit zijn op de wereldheerschappij, complottheorieën, de holle aarde, noem maar op. Voor de lol verzinnen de drie een Plan waarin ze al die verhalen een plaats geven, zodat alles met alles samenhangt. Gaandeweg gaat hun Plan echter een eigen leven leiden en verliezen ze het contact met de werkelijkheid. Volgens de beschrijving in wiki is het boek te beschouwen is als een encyclopedisch werk. Ik heb inderdaad de indruk dat zo’n beetje alles op occult gebied wel langskomt.

Voor mijn ‘rubriek’ woordenschat is het een rijke bron: ik moest heel wat termen opzoeken. Dat begon al bij de inhoudsopgave. Het boek bestaat uit tien afdelingen waarvan de namen de onderdelen blijken van de uit de hermetische kabbala afkomstige sefirot of levensboom. De tien emanaties zijn knooppunten van goddelijke energie, elk met hun eigen kenmerken, en die houden dan weer verband met tarotkaarten. Dat verheldert niet veel, maar klinkt best intrigerend. Ik kan me de fascinatie en het gepuzzel van de personages voorstellen. De inhoud van het boek was ik grotendeels vergeten, maar toen ik het begin jaren negentig voor het eerst las hield ik wel van dergelijke ‘zweefonderwerpen’. Zo staat Waren de goden kosmonauten? van Von Däniken ook nog ergens in mijn boekenkast.

Ook interessant zijn de kleurrijke figuren en al dan niet mythische locaties uit de geschiedenis van het occultisme die langskomen, zoals Robert Fludd, John Dee, Roger Bacon, Alessandro Cagliostro en Athanasius Kircher, en plaatsen als Chartres, Stonehenge, Alamoet, en Agartha, die stuk voor stuk allemaal een eigen blogstukje zouden verdienen. Dus nee, ook dit boek kan voorlopig nog niet weg, al maakt het niet duidelijk hoe de slinger van Foucault werkt, een instrument waarmee de draaiing van de aarde kan worden aangetoond.