Vorige week verscheen mijn vertaling van We are the Weather van Jonathan Safran Foer: Het klimaat zijn wij. De wereld redden begint bij het ontbijt. Afgelopen woensdag bezocht ik een literair evenement van Border Kitchen waar de auteur over dat boek en over de boodschap die hij daarmee wilde overbrengen werd geïnterviewd.

Ik wilde de beste man natuurlijk graag eens in het echt zien. De uitgeverij had me voor die bijeenkomst aangemeld, maar daarmee was kennelijk iets misgegaan, want ik bleek niet op ‘de lijst’ te staan. Toen ik bij de kassa zei dat ik de vertaler van zijn nieuwste boek was kreeg ik echter meteen een vrijkaart en ik vond een mooie plaats in het midden van de zaal.

Foer wist zijn antwoord op de vragen van de interviewer (wiens naam me is ontschoten) telkens om te buigen naar wat hij met dit boek en bijeenkomsten als deze wil bereiken. Hij voert zo’n gesprek duidelijk vaker. Zijn bedoeling is dat we allemaal een klein steentje gaan bijdragen aan het bestrijden van de klimaatcrisis door tot aan het avondeten geen dierlijke producten meer te nuttigen. Als je als individu zo’n kleine verandering in je eetpatroon aanbrengt zet dat geen zoden aan de dijk, maar als iedereen het doet maakt het wel degelijk verschil. En je dóét dan tenminste iets: geen woorden maar daden, elke dag een draadje is een hemdsmouw in een jaar, zoiets. In het boek onderzoekt hij ook waarom hij daar zelf af en toe moeite mee heeft.

Dit klinkt misschien wat zwaartillend en drammerig, maar dat is het boek zeker niet. Je komt allerlei interessante dingen te weten en het heeft een interessante opbouw in vijf qua stijl verschillende hoofdstukken. Kortom: het leest als een trein.

De zaal in het Haagse Theater aan het Spui zat bomvol en na afloop stond er een gigantische rij mensen die allemaal een handtekening wilden. Ik was een van die mensen. En toen ik na een half uurtje aan de beurt was en me als vertaler van dat boek bekend maakte, reageerde Foer heel aardig. Hij gaf me een hand en schreef een mooie opdracht: ‘for Patty, my co-author, with the most sincere gratitude’.

Rest het antwoord op de vraag die Foer aan de interviewer stelde (die een antwoord ontweek): wat ga je zelf doen. Ik ben tegenwoordig een halfbakken flexitariër, maar een ontbijt en lunch zonder kaas zit er nog niet in. Ik drink geen melk meer bij de lunch, dat is de grootste aanpassing tot dusverre. Het is een begin. Maar of het beklijft? Zie voor een vroegere ervaring met anders eten naar aanleiding van een vertaling de column Vertalingen die sporen achterlaten die ik in 2010 voor de boekvertalerslijst schreef.