Bij de verhuizing van mijn moeder naar een verzorgingshuis vond ik in de keuken een schrift met recepten uit 1964, toen ze een kookcursus had gevolgd (fl.7,20 om 14 gerechten te leren bereiden). Een van de recepten was voor blanc-manger, een nagerecht met gelatine, suiker, vanille, room en bittere amandelen. In de cursus werden in plaats van amandelen bitterkoekjes gebruikt.

De term blanc-manger was ik onlangs ook bij The Great British Bake Off tegengekomen. Daar moesten de kandidaten tijdens de toetjesweek ‘blámânsj’ maken en het duurde even voordat ik wist waarover ze het hadden. Zij hadden in plaats van amandelen frambozen als ingrediënt, met als resultaat knalroze puddingen, maar letterlijk betekent blanc-manger (‘blâmmanzjee’) wit voedsel.

Ingewikkelde toetjes waren toentertijd niet echt aan ons besteed. Door de week kregen we yoghurt en op zondag vanille- en chocoladevla, waarmee je leuke gezichtjes kon maken: smileys avant la lettre. Ik kan me niet herinneren dat we blanc-manger hebben gehad. We zouden het met die stukjes bitterkoek niet lekker hebben gevonden, denk ik. Ook hadden we het niet zo genoemd: ‘drilpudding’ is waarschijnlijker. Dat bleek bij Great British Bake Off ook kenmerkend voor het gerecht: het resultaat moet een mooie ‘wobble’ hebben.

Deze week heb ik het recept uit het schrift zelf geprobeerd, met bitterkoekjes. Wat er niet bij stond, maar wat ik dankzij kookprogramma’s al vermoedde, is dat het een paar uur in de koelkast moet staan om op te stijven.

Omdat ik geen echte puddingvorm heb, gebruikte ik een ‘gewoon’ glazen toetjesschaaltje. Het grootste probleem was om de pudding daar netjes uit te krijgen. Achteraf heb op internet naar tips gezocht. Afhankelijk van het materiaal kun je: de vorm tevoren omspoelen of dun met olie invetten, de vorm met inhoud na het opstijven even in heet water zetten, een siliconen vorm gebruiken, een gaatje in de bovenkant van de vorm prikken (bij een plastic wegwerpvorm) of met een mes of je vingers aan de zijkant de pudding voorzichtig losmaken.

Dat laatste had ik geprobeerd, maar werkte niet. Uiteindelijk is mijn blanc-manger dus wat ongedefinieerd op het bord terechtgekomen, maar hij was verrassend lekker. En de brokstukken wobbelden prachtig. Ik ga het zeker nog een keer maken.

Het recept

(In plaats van koffieroom heb ik slagroom genomen, en de mandarijntjes heb ik achterwege gelaten. Die waren toch alleen maar voor de sier.)