Een olifantenpad is ‘een niet-officieel fiets- of wandelpad dat bedoeld en onbedoeld door gebruikers van de reguliere fiets- en wandelpaden in de loop van de tijd wordt gecreëerd. Meestal ontstaat een dergelijk pad in een stuk groen, om zo een stuk van de officiële route af te kunnen snijden.’ (Wikipedia) Ik kende de term niet, maar wist precies wat ermee bedoeld werd toen ik er in de krant over las.

In de NRC van 4/5 mei 2019 stond een interview met Robert Moor door Gemma Veenhuizen. Moor heeft foto’s gemaakt van allerlei ‘olifantenpaadjes’ en in het interview legt hij uit hoe ze ontstaan. Ook geeft hij advies aan landschapsarchitecten en stedenbouwers: ‘Kijken waar mensen lopen, en dát vervolgens betegelen, in plaats van te proberen je eigen wil op te leggen. Gebruikmaken van de collectieve intelligentie.’

Op internet zijn fraaie voorbeelden van olifantenpaden te vinden, maar de vraag die tijdens het lezen bij me opkwam was of ik ze zelf wel eens tegenkwam. Meestal let ik onderweg niet zo goed op de omgeving. Dan ben ik met mijn gedachten elders en soms vergeet ik zelfs waarheen ik op weg ben. Een automatische piloot is prima, maar dan sta ik per ongeluk voor de supermarkt terwijl ik op weg was naar de stad. En daarnaast moet je toch ook het verkeer een beetje in de gaten houden.

Maar vorige week heb ik speciaal opgelet of ik onderweg een olifantenpaadje zou zien en ja hoor! Bij tramhalte van winkelcentrum De Hoven. Er waren er zelfs twee: een aan allebei de kanten van de bus-en trambaan. Het is inderdaad irritant als je een paar meter verder over het zebrapad moet oversteken, terwijl je veel sneller bij de halte bent als je meteen het perron oploopt. Dat kan net het verschil uitmaken tussen wel of niet de bus of tram halen. Als er geen hek had gestaan had de route zelfs nog korter kunnen worden.