Vorige week, op 13 mei 2019, is Doris Day overleden. Typisch iemand waarvan je bij zo’n bericht denkt: leefde die dan nog? Aan Doris Day heb ik een paar nostalgische herinneringen die nu natuurlijk weer opdoken.

Toen ik nog op de lagere school zat kwam er af en toe een buurmeisje oppassen en een van die keren mocht ik van haar wat langer opblijven, terwijl de ‘kleintjes’ al naar bed waren. We hebben toen op de televisie samen naar een film met Doris Day gekeken, Calamity Jane, wat ik overigens heel lang heb uitgesproken als ‘kalamíetie sjeen’.

In die tijd zagen we zelden films en ik was diep onder de indruk van dat meisje dat een stoere cowboy was. De tweede feministische golf was nog lang niet in aantocht, maar ik zag Kalamietie als een soort Pippi Langkous. Het behoorlijk rolbevestigende verhaaltje vond ik wel romantisch. En er werd veel gezongen en gedanst: de film moest het ‘antwoord’ zijn van de filmmaatschappij Warner Brothers op de filmmusical Annie get your Gun van MGM. Op Youtube staat de trailer van Calamity Jane (en nog meer filmfragmenten met Doris Day).

Een andere herinnering aan Doris Day was een schrift vol plaatjes. De dochter van een vriendin van mijn moeder was een paar jaar ouder dan ik en zij was een filmfan. Ze had een schrift vol met allerlei filmplaatjes, niet alleen van Doris Day maar bijvoorbeeld ook van Romy Schneider in de Sissi-films. Zwijmelen! De meeste van die films heb ik pas veel later gezien, maar ze raken nog altijd een nostalgische snaar.

En dan was en is (en blijft) er natuurlijk het lied dat je zo lekker kunt meezingen: ‘Que sera, sera’, hier te horen in de slotscene uit The man who knew too much van Hitchcock. Doris Day is 97 jaar geworden. Ze leefde al jaren teruggetrokken en was actief als dierenrechtenactivist, onder meer via een stichting voor dierenwelzijn, de Doris Day Animal Foundation.