Afgelopen week ben ik met zus en schoonzus een weekje op vakantie geweest. We hadden een huisje gehuurd op een klein bungalowpark, De Lindenberg, in Holten, Overijsel. Zoals elke vakantie had ik grootse plannen: bijlezen (drie boeken en drie tijdschriften), handwerken (haakwerkje en borduurwerkje), uitslapen, tekenen, schilderen, theezakjes leren vouwen, en tussendoor genieten van cultuur en natuur. In de praktijk is dat lang niet allemaal aan bod gekomen, mede doordat het uitslapen zo goed lukte. Maar we hebben ons prima vermaakt.

In de informatie vooraf had ik gelezen over een bromfietsmuseum en een emaillemuseum op ‘ons’ park. Het bromfietsmuseum was alleen op afspraak geopend: tachtig oude brommers op een zolder en een pensionado die op afroep een rondleiding verzorgde. Om die nou speciaal voor ons drieën daar naartoe te halen vonden we wat overdreven. Enkele brommers konden we bovendien zien in de ‘brasserie’ van de Lindenberg, waar ze boven de bar stonden te glimmen.

In dat restaurant was ook het emaillemuseum gevestigd, dat konden we dus in een moeite door bekijken toen we uit eten gingen. Het had een groot weet-je-nog-wel-oudje-gehalte. ‘Zo’n vergiet hadden we vroeger thuis ook! En zulke pannen! En zulke emmers! En draadjesvlees dat op een petroleumstel heeft staan sudderen is toch wel heel lekker.’

Voor een bezoek aan het Natuurmuseum op de Holterberg hadden we fietsen gehuurd. De man van de receptie schatte ons (mij) goed in toen hij waarschuwde dat de Holterberg steil was. Ik moest een groot stuk lopen en nam me voor om toch eens wat beter aan mijn conditie te werken.

Gelukkig was er ook natuur dichterbij ons huisje. Op de kinderboerderij verorberden de geiten en kippen onze etensresten met smaak. Opeens had ik ‘Bonny and Clyde’ in mijn hoofd. Waar komt zoiets vandaan, vraag je je af. Nou, er was ook een haan, die het begin van dit liedje niet alleen bij het ochtendgloren kraaide, maar de hele dag door.