Na afloop van ons concert in november kreeg ik een blikje cadeau met een ‘magische boon’. Er stond een duidelijke gebruiksaanwijzing op en een paar dagen later maakte ik het open. Ik nam aan dat het me ondanks het ontbreken van groene vingers zou lukken de magische inhoud tot wasdom te brengen, mits ik me zorgvuldig aan de instructies hield.

In het blikje zat een boon en een schijf gedroogde, samengeperste aarde, die ik met water moest begieten. Door het vocht zwol de schijf op en veranderde in rulle aarde, waarin ik de boon op een centimeter diepte verborg, keurig volgens de aanwijzingen. Vervolgens goot ik braaf om de drie dagen water in het blikje.

Ook vergat ik niet het afsluitende plakkertje onderop eraf te halen, zodat eventueel overtollig water weg kon lopen. Ik heb de neiging om, áls ik mijn planten water geef, ze meteen een flinke plens te geven.

Volgens het opschrift zou de magie na een week zichtbaar worden. Daarom had ik half december de moed al bijna opgegeven, toen er ineens een klein groen knolletje met een hartje boven de aarde uit kwam piepen. En gaandeweg begon het groeisel steeds meer op de afbeelding te lijken. Toen ik tijdens de kerstdagen weg was kwam de magie pas echt in actie en maakte de boon een ware groeispurt door.

Alleen de twee blaadjes bovenop moeten nu nog uitkomen en dan klopt het helemaal met het plaatje. Ze zijn wel al zichtbaar en ik heb goede hoop dat dit nog dit jaar zal gebeuren.

In 2011 heb ik voor het blog van de Boekvertalers een stukje geschreven over het verhaal van Jack/Sjaak/Jaap en de bone(n)staak. In dit sprookje klimt Jack in een bonenstaak die uit een magische boon is gegroeid en komt dan terecht in het rijk van een boze reus. Dat zal mij met mijn plantje niet gebeuren, maar zoals ik dat deze maand heb zien groeien heeft zeker iets magisch.