En nu ben ik weer thuis. Alles is uiteindelijk toch wel goed gegaan. We hebben veel moois gezien en gehoord. We bezochten een paleis en een kasteel, beide met mooie tuinen, en kregen een rondleiding in Oxford, met een bezoek aan New College en de Bodleian bibliotheek. Tijdens een ‘evensong’-dienst die we hebben bijgewoond zong er een prachtig koor. Zo mooi kunnen wij het (nog) niet.

Tijdens een bustocht door de omgeving hadden we een prima gids met een prettige stem waar je goed bij kon wegdoezelen. Hij vertelde allerlei wetenswaardigs over de Britse geschiedenis, maar het meeste ben ik helaas alweer vergeten. Ik zal toch de trilogie van Hillary Mantel over Oliver Cromwell eens moeten gaan lezen. En ook moet ik de vierde Harry Potter-film weer bekijken, want daarvoor is gefilmd in het New College waar we zijn geweest.

De film Shakespeare in Love heb ik niet gezien, maar daarvoor zijn er opnames gemaakt in Broughton Castle, dat nog steeds bewoond wordt door de familie Fiennes, van wie neef Ralph in Harry Potter Voldemort speelde. Er zijn daar wel vaker filmopnamen, want daarmee bekostigen ze een deel van het onderhoud van dit oude, koude kasteel. In sommige zalen lagen tapijten die speciaal voor een film waren gemaakt. Die mochten ze naderhand houden.

Onze gids gaf ook uitleg over de betekenis van namen van dorpen en landstreken waar we doorheen reden. Daarvan heb ik onthouden dat plaatsen die op -chester eindigen uit de Romeinse tijd stammen. Engeland was namelijk van 43-410 bezet door de Romeinen. Nu ik weer thuis ben heb ik dat opgezocht: het oud-Engelse ‘ceaster’ betekent ‘Romeinse stad’, castra in het Latijn. Manchester (ad 79) komt van Mamucium of Mancunium, wat waarschijnlijk een verlatijnsing is van een oorspronkelijk Britse naam, mogelijk van mamma (“moeder”), als verwijzing naar een plaatselijke riviergodin. Zo is Colchester vernoemd naar de rivier de Colne.

We hebben als koor drie keer gerepeteerd, in drie verschillende kerken. Het was dan wel aangekondigd als een repetitie, maar na de eerste keer, waarbij we inderdaad net als bij een repetitie steeds hetzelfde stukje herhaalden, hebben we toch maar ‘gewoon’ alles doorgezongen. Dan had het publiek er ook nog wat aan.

Op de terugreis was ik een van degenen wier koffer gecontroleerd moest worden en werd ik ook nog beklopt op verborgen wapens. Mijn handbagage kon gewoon in de bus blijven, vreemd genoeg. Op het beeldscherm zag ik de röntgenopname van mijn nagelschaartje in de toilettas. Daar maakte de douanemevrouw een opmerking over, maar gelukkig mocht ik weer naar de bus terug.

[Zie voor het concertprogramma (nog steeds) de website van Cantarella.]