Vanavond vertrekken we met Cantarella voor een koorreis naar Oxford. Nu ben ik niet zo’n reiziger, dus inmiddels heb ik al een paar keer ingepakt, uitgepakt en opnieuw geselecteerd: wat moet ik aan, wat moet ik mee en wat heb ik nodig als handbagage voor op de nachtboot. En wat als ik verdwaal! Of ergens de bus mis! Of ruzie krijg! Of een huilbui! Kortom, paniek en zenuwen slaan toe. En toen herinnerde ik me een oude paniekaanval en wat toen hielp.

Ter gelegenheid van het 5-jarig bestaan had het (inmiddels opgeheven) koor Via Cantare in 2005 een ‘Ave Maria festival’ georganiseerd, waarop een stuk of tien koren elk een Ave Maria zongen. Voor het uiteindelijk niet verschenen begeleidende programmaboekje had ik een paar herinneringen opgeschreven. Die staan nog ergens op mijn website en aan een ervan moest ik nu terugdenken.

“Thuis deden we niet aan godsdienst, maar ik had wel een katholiek vriendinnetje. Bij haar thuis werd gebeden en dat vond ik machtig interessant, dus leerde ik ook een weesgegroetje bidden. Volgens mijn vriendinnetje hielp dat als je in de problemen zat of bang was. Een jaar of wat later zat ik op de kermis in het reuzenrad. Plotseling hield het rad op met draaien, net toen mijn stoeltje bovenin hing. Ik was doodsbang! Toen herinnerde ik me het weesgegroetje en ik deed heel erg mijn best om me te herinneren hoe het ook alweer ging. Ja, het lukte, ik kende het nog. En het werkte. Het rad kwam weer in beweging en ik kon beneden veilig uitstappen.”

Deze keer zal ik niet alleen Maria aanroepen, maar moet vooral Sinte Cecilia, de schutspatroon van de muziek, me over de reiszenuwen heen helpen. Een Ode aan haar Dag staat namelijk op het programma van ons concert op 16 november, waarvoor we de komende dagen gaan oefenen op locaties rond Oxford. Het wordt vast heel leuk, echt waar, houd ik mezelf als mantra voor. En volgende week ben ik alweer thuis.

Zie voor het concertprogramma de website van Cantarella.