
In mijn aankondiging van het alfabetproject is de letter P al even langsgekomen, als voorbeeld, en natuurlijk omdat het ‘mijn’ letter is: de P van Patty Pensionada. Het is ook de letter die je op straat verreweg het vaakst ziet. Zoals gezegd baalde ik met Sinterklaas, omdat mijn broer Ron een veel grotere letter kreeg, en besefte ik pas veel later dat het gewicht van al die chocoladeletters hetzelfde was. In aansluiting hierop een paar herinneringen aan Pakjesavonden.
We telden ook altijd na of we allemaal wel evenveel cadeautjes hadden gekregen. Dat heb ik ten minste naderhand van mijn moeder gehoord. Zij deed haar best om ruzie en scheve ogen te voorkomen door de pakjes zelf van tevoren ook te tellen en dan bij ongelijke aantallen een extra taaipopje in te pakken. We hielden in onze vergelijkingen helemaal geen rekening met de prijs. Naderhand pas, tijdens de korte periode dat ik economie studeerde, leerde ik dat een van de functies van geld is dat je daarmee ongelijksoortige zaken met elkaar kunt vergelijken.
In het verleden, zo’n vijftien à twintig jaar geleden, organiseerden we met een aantal koorvrienden regelmatig een pakjesavond. Meestal niet in december, want dan is iedereen druk met familiefeesten. Zo hebben we verschillende midzomerpakjesavonden gehad. Het werden gaandeweg Pakjesavonden-Plus, op basis van een thema, met een surprise, een gedicht en een muziekfragment, en omdat het nu eenmaal zo hoort, ook maar een cadeautje.
Na de eerste paar keer trokken we geen lootjes met namen meer, maar kreeg je pakket bij binnenkomst een nummer en werd er een briefje met dat nummer in een hoed gegooid. Als iedereen er was pakte iedereen een briefje uit de hoed. Als je je eigen nummer trok, gooide je dat terug. Na een of twee rondes kwam dat altijd goed.
Ik weet nog dat ik bij het thema ‘Straatmuziek’ de Partituur van een hoorspel had gemaakt, de ‘Via Cantate’, met een ter plaatse in te vullen rolverdeling en als begeleiding een stuur met fietsbellen.
Het bellenstuur is bij latere gelegenheden nog wel eens gebruikt. Inmiddels zijn er een paar bellen verdwenen en ach, echt zuiver is het eerlijk gezegd nooit geweest.
Ziet er inventief uit die fietsbelcantate!
LikeLike
Oh, wat grappig van die chocoladeletters R en P. Ik vroeg altijd een H van mijn tweede naam omdat de I toch niet chocoladeletterwaardig was…. en dat terwijl mijn zus een A kreeg!
LikeLike
Haha, ook binnen ons gezin heel herkenbaar! Arme Lotte, die tegenover zich de G en R en M vond. Bijna traumatisch toch?
LikeLike
Pingback: Alfabet: terugblik | Achter de sansevieria's