In een artikel in Trouw las ik dat de dikkopschildpad op het Griekse eiland Zakynthos de strijd tegen de toeristen aan het verliezen is. Ik moest meteen terugdenken aan een vakantie van twintig jaar geleden. In augustus 1998 waren Carla en ik op Zakynthos, een Grieks eiland en hadden we onder meer een excursie naar de baai van Laganas, waar we mogelijk Caretta caretta zouden zien.

In het Nederlands heet hij ‘onechte karetschildpad’, of ook wel ‘dikkopschildpad’. Deze grote schildpaddensoort uit de familie der zeeschildpadden begraaft zijn eitjes op zandstranden op diverse plaatsen op de wereld, en onder andere dus op Zakynthos.

De baai lag vol met boten waarop toeristen gewapend met een camera een glimp van de schildpadden probeerden op te vangen. Dat was een fascinerend gezicht: al die mensen die van de ene kant naar de andere kant renden. ’s Middags tijdens een siësta heb ik hierover toen dit gedicht gemaakt. Die siësta was hard nodig, want er was een hittegolf (meer dan veertig graden!) en toen stroomde er behalve veel zweet ook een gedicht naar buiten.

Dit gedicht heb ik naderhand in de categorie ‘losse teksten’ op de website AdelaarArt gezet, maar die is nodig toe aan een reconstructie. Wij hebben toen overigens geen Caretta caretta gezien en de kans dat dat ooit gaat gebeuren lijkt nu wel erg klein als ik dat artikel in Trouw lees.