Het is leuk als je onverwacht iets tegenkomt wat in je achterhoofd al een hele tijd ligt te broeden, een idee dat niet helemaal rijp is, maar dat bij zo’n ontmoeting kortstondig boven komt drijven en nog steeds aanspreekt. Dat gebeurde me op 9 juni tijdens het Fonds-1818-festival in Den Haag.

Ter verhoging van de feestvreugde zongen we daar met enkele honderden zangers op het plein bij de Grote Kerk drie nummers: O Fortuna, You’ll Never Walk Alone, en Viva la Vida, begeleid door een orkestband. Muzikaal was dat niet bepaald een succes, maar het was mooi weer en de meeste mensen waren vrolijk.

In en buiten de kerk waren kraampjes voor allerlei door Fonds1818 ondersteunde initiatieven. Met name het kraampje van ‘Repair Kid’ raakte bij mij een snaar. Daar waren kinderen geconcentreerd bezig om met tangetjes en schroevendraaiers allerlei apparaten te slopen. De onderdelen waren soms geschikt voor hergebruik en zouden anders in kunstwerken verwerkt worden. Het zag er goed uit en voelde vertrouwd aan.

Het demonteren en hergebruiken voor een ander doel is natuurlijk verwant aan mijn werkwijze bij de ‘floppycollage’ en de ‘flatcollage‘. Ik moest echter ook meteen denken aan een aantal oude wekkers die ik nog ergens had liggen. Ooit had ik het vage plan gehad om die als een ‘jonge onderzoeker’ zorgvuldig uit elkaar te halen zodat ik het mechanisme kon doorgronden. Dat is er nooit van gekomen. Ik heb ze inmiddels weer opgezocht en teruggevonden (met nog meer bruikbaar materiaal, overigens): ergens ligt er nu een wekkercollage in het verschiet.