‘Ganache’ staat niet in mijn dikke Van Dale en ook niet in het vertaalwoordenboek Engels-Nederlands. Beide zijn al op leeftijd, misschien komt het daardoor. Ik hoorde dit woord tijdens afleveringen van The Great British Bake Off. De deelnemers maakten het regelmatig even tussendoor, als een onderdeel van de opdrachten, maar ik kon het niet goed plaatsen.

Achteraf besef ik dat ik ‘ganache’ onbewust verwisselde met ‘panache’, dat zoiets als ‘bravoure’ of ‘trotse allure’ betekent, en dat paste niet zo goed in die situatie, waarin ze allemaal lopen te stressen. Dankzij Wikipedia weet ik nu: ‘Ganache is een crème voor de garnering van nagerechten, de vulling van taarten en van bonbons. Chocolatiers brengen dit op smaak met vruchten, koffie of thee als interieur voor bonbons.’

Ik bekeek meteen een paar recepten en het maken van ganache zag er niet ingewikkeld uit. Bovendien bleek je er ook heel eenvoudig truffels van te kunnen maken. Een basisrecept daarvoor wilde ik wel eens uitproberen.

Mijn eerste ganache werd redelijk glad, op wat rare klontjes na, maar ik vergat helaas het gas uit te doen na het verwarmen van de slagroom. In Amerika zou ik de schrijfster daarvoor een proces kunnen aandoen, want het recept vermeldt niet dat je het gas ook weer uit moet doen. De pan heb ik weer schoon gekregen.

Na een paar uur opstijven in de koelkast kon de ganache tot truffels gesneden worden. In theorie dan. Hij bleef bij mij nogal kledderig en niet snijdbaar. Ik probeerde er toen een soort grote soepballetjes van te maken en ook dat lukte niet. Maar na het wentelen door cacaopoeder leek het resultaat toch wel op echte truffels. En ze smaakten lekker. Ik geef de moed nog niet op! Waarschijnlijk moet het spul langer in de koelkast.