Afgelopen zondagmiddag was ik bij het jubileumconcert van Operette- en operakoor Animo uit Beverwijk. Het was tevens een afscheidsconcert, want het koor houdt op te bestaan. Daarmee is ook een stukje van mijn verleden afgesloten.

Voordat ik naar Delft verhuisde was ik namelijk lid van dit koor, net als mijn moeder en later ook mijn broers. In een krat met oude foto’s vond ik zowaar nog een foto uit 1973, van het eerste lustrumconcert van Animo. Vijfenveertig jaar geleden dus. Ik sta hier achteraan bij de alten naast mijn moeder, die haar haar heeft opgestoken. In onze rode soepjurken van de stugge wonderstof Trevira2000 zongen we zoals je ziet allemaal vol overgave, uit het hoofd, en met de blik op de dirigent gericht. Waar blijft de tijd!

Het koor wilde waardig afscheid nemen en zong daarom deze keer niet in de Grote Kerk, maar in het Kennemertheater. Daar zit je veel comfortabeler, dat wel, maar de akoestiek is helaas niet zo geschikt voor koorzang. Dat mocht de pret niet drukken. Het programma bestond uit hoogtepunten van die vijftig jaar, van Slavenkoor en andere Verdi-werken tot een selectie uit Die Fledermaus. Een en ander werd afgewisseld met optredens van de solisten, die merendeels ook al vaak hadden meegewerkt aan Animo-concerten.

Animo stond al die jaren onder leiding van Piet de Reuver, die ook nu het koor weer enthousiast dirigeerde, maar net zo gemakkelijk tussendoor met de sopraan een dansje maakte als het zo uitkwam. Deze sopraan, Elma van den Dool, had voor elk nummer een bijpassende outfit meegenomen, van boerenmeisjesjurk tot diverse galajaponnen in fraaie kleuren. Om haar de tijd te geven zich te verkleden zong de tenor dan nog maar een extra solo: Freunde, das Leben ist Lebenswert! Die vrolijke, informele sfeer was kenmerkend voor het hele concert.

De opera- en operette-hoogtepunten zijn dat al minstens vijftig jaar en zullen dat waarschijnlijk tot in der eeuwigheid blijven. Met het merendeel had ik zo mee kunnen en ook wel willen doen, want vooral die Verdi-koren zingen heerlijk weg. Behalve een nostalgische was het toch ook een vrolijke middag, al werd er hier en daar nog wel.een traantje weggepinkt.