Op de expositie ter gelegenheid van mijn pensionering hingen ook twee witte papierreliëfs. Het idee om iets met gevouwen papiertjes te doen kreeg ik op de Papierbiennale 2014 in Museum Rijswijk. Daar zag ik een kunstwerk van ene Andrée-Anne Dupuis-Bourret, dat uit duizenden gevouwen stukjes papier bestond die vanaf de muren over de grond stroomden. Met dit kunstwerk had ik in deze vorm weinig affiniteit, maar de gedachte om iets samen te stellen uit een heleboel losse, simpele elementen sprak me wel aan.

Op een kladpapiertje had ik snel een schets van zo’n element gemaakt en daarmee kon ik de basisvorm thuis gemakkelijk reproduceren. En zo bekeek ik een paar avonden lang de dagelijkse quiz op Uitzending Gemist slechts met een half oog en zat ik te meten, te knippen en te vouwen, totdat ik voldoende voorraad had om er verschillende kleine paneeltjes van te maken.
Daarmee kon ik het effect bekijken van verschillende formaten voor de vierkantjes en van varianten met omgeslagen hoekjes, geneste exemplaren en allerlei combinaties daarvan. Een paar velletjes wit printerpapier bleek al ruim voldoende voor een paar kleine reliëfs.

De twee 30×30-reliëfs op de expositie waren het eindpunt van deze eerste, verkennende fase. Ze zien er bij elke lichtval anders uit en het knipwerk oogt heel ingewikkeld. Dat is dus niet zo: het zijn eenvoudigweg op een paneel geplakte combinaties van een heleboel elementen.
Mijn inspiratie haalde ik dus niet uit het werk van Jan Schoonhoven, wat je in eerste instantie misschien zou denken. Het is eerder zo dat ik zijn reliëfs juist door mijn eigen knutselwerk beter ben gaan bekijken en nog meer heb leren waarderen.

Zoals gezegd was dit ‘witte werk’ de eerste fase. Over het werken met verschillende kleuren, een andere basisvorm en het zoeken naar ‘reliëfs in het wild’ schrijf ik een andere keer.

Het patroon van het basiselement

In het voorbeeld zijn de zijden van het vierkant twee centimeter; de gestippelde lijnen geven een vouw aan.