Het bureau ging verhuizen en we moesten rigoureus opruimen. Talloze mappen, boeken en ander kantoormateriaal verdwenen in de kliko. Pas in een laat stadium dacht ik eraan om daaruit ter hergebruik behalve een paar er nog knap uitziende mappen ook wat afgedankte floppy’s te halen.

Ik noem het nu wel floppy’s, maar in feite ging het om harde diskettes, kleinere opvolgers van de echte slappe schijfjes. Op die harde 3,5 inch-schijfjes kon je 720 kilobyte of 1,44 megabyte opslaan, afhankelijk van de dichtheid, die double of high kon zijn, terwijl de 5,25 inch-floppy’s niet verder kwamen dan 360 kilobyte of 1,2 megabyte. Eén enkele foto heeft tegenwoordig vaak al meer dan een megabyte nodig. Een meewarige glimlach is dus wel op z’n plaats, nu op een beetje USB-stick al enkele gigabytes passen. Eind vorige eeuw waren floppy’s echter voor de pc het meest gangbare medium om informatie op te slaan en uit te wisselen.

Een diskette bestaat uit een dun, flexibel plastic rondje met een magnetiseerbare laag, dat voorzien van een beschermend tissue in een vierkant of rechthoekig omhulsel zit. Het omhulsel is van hard plastic en was aanvankelijk vooral uitgevoerd in zwart, wit of grijs. In een later stadium, toen de thuismarkt voor pc’s groter werd, waren ze ook in vrolijker kleuren te krijgen.

De geredde floppy’s heb ik opengemaakt en gedemonteerd. De onderdelen verwerkte ik in collages. Soms gebruikte ik daarin ook andere verouderde informatiedragers, zoals videobanden en cassettebandjes. Ook verwerkte ik enkele cd’s met achterhaalde informatie, zoals Reisplanners van de NS uit voorafgaande jaren.

Vervolgens heb ik schilderijen gemaakt die op enkele van die collages zijn gebaseerd. Er waren nog een paar floppy’s over. Die heb ik in een ander project kunnen gebruiken.

Achteraf vind ik het jammer dat ik er niet wat meer uit de kliko heb kunnen redden.