In wezen ben niet alleen ik nu gepensioneerd, maar is ook Archibald met pensioen. Archibald heeft me sinds 1992 vergezeld, in verschillende gedaanten. Hij symboliseert een belangrijke stap in de geschiedenis van de automatisering en is regelmatig inspiratiebron geweest voor een ‘werkje’.

De geschiedenis van de automatisering kent af en toe een sprongsgewijze verandering. Een grote sprong was de overgang van DOS naar Windows begin jaren negentig (van de vorige eeuw). Het ging daarbij niet alleen om een nieuw besturingssysteem, maar de hele manier van kijken naar en omgaan met een pc veranderde toen: van woord naar beeld, van lijn georiënteerde commando’s naar een grafische interface. En van het toetsenbord als voornaamste apparaat om je wensen kenbaar te maken naar een muisgestuurde bediening.

Als doorgewinterde programmeurs hadden wij soms wat moeite met deze overgang. En om ons hierbij te helpen had Ineke iets verzonnen: op een dag vonden we allemaal een zacht, aaibaar jasje op ons bureau waarmee we onze computermuis konden aankleden. De mijne was wit en had amberkleurige ogen, een zwart glimneusje en een eigenwijs brilletje. Zijn oren waren roze. Ik noemde hem Archibald.

In de loop der jaren heb ik Archibald een paar keer getekend en geschilderd, en hij was regelmatig onderdeel van een collage voor een muismat. Het begon meteen al in 1992 toen ik hem met potlood en balpen op een kladblaadje heb getekend terwijl hij op zijn blauwe muismat lag.
Een aantal jaren later heb ik die tekening naast Archibald op datzelfde blauwe muismatje gelegd en daarvan een foto gemaakt.

Die foto werd in 1999 weer het ontwerp voor een nieuwe muismat. Sindsdien heeft Archibald op verschillende muismatten gefigureerd.

Eén keer werd zijn beeltenis zelfs bureaubreed verspreid: hij stond prominent op de aquarel die de basis was voor de muismat waarmee we het telefoonnummer van de automatiseringshelpdesk onder de aandacht wilden brengen, eerst in Rijswijk en na de verhuizing in Den Haag.

Op zeker moment kwam er een einde aan de zelfgemaakte muismatten, de helpdesktelefoon en mijn handige viervakskastje waarop Archibald in zijn verschillende gedaantes te bewonderen was. Toch bleef Archibald me tot het eind toe vergezellen: als mijn schermachtergrond.

Nu woont hij bij mij thuis, waar hij geen computermuis meer herbergt, maar een leesbril voor bezoekers. Zijn oren zijn inmiddels wat verbleekt, maar zijn neusje glimt nog als vanouds. De oude muismatten gebruik ik als onderzetter voor planten.