Het was al enkele maanden een dagelijkse ergernis. Elke keer moest ik mijn bureaustoel op de juiste hoogte instellen en als ik erop zat zakte hij langzaam naar beneden. Eerst probeerde ik het ongemak te ondervangen door hem op de laagste stand te laten staan en een kussen op de zitting te leggen. Maar zo’n kussen wordt steeds platter en op het laatst waren zelfs drie kussens niet genoeg.

Bovendien toonde de stoel steeds meer slijtageplekken. Die kon ik deels maskeren met een gehaakte hoes en een scheur in de rug kon ik afplakken met tape. Je went eraan, maar op een bepaald ogenblik is het genoeg. Na minstens tien jaar intensief gebruik – want behalve als ik aan het werk ben kijk ik ook tv via mijn computer – werd het tijd om plaats te maken voor een nieuwe stoel en de oude af te voeren.

Met een vriendin bracht ik hem weg in de auto. Eerst gingen we naar de kringloop, want je weet maar nooit, maar daar wilden ze hem niet hebben. Daarna door naar de ‘milieustraat’, die iets verderop aan dezelfde weg ligt. Ik had me daarop voorbereid en hun app gedownload. Het kostte ondanks de QR-code die deze app tevoorschijn toverde nog best wat moeite om binnen te komen op het gigantische, desolate terrein. Je moest je smartphone met dat plaatje voor een sensor in een kastje steken en een stem uit het kastje zei dan dingen als ‘iets hoger, iets lager, een beetje bewegen. Uiteindelijk kwam de verlossende piep en mochten we doorrijden naar afvalbak 14. Daar stond hij dan.

Nog een laatste foto en toen kieperden we hem samen over de rand in de diepe bak, met een stilzwijgend dankwoord voor de trouwe dienst.

Toen moesten we het terrein weer af zien te komen. Deze keer werkte de QR-code helemaal niet en kregen we min of meer de slappe lach. De stem uit het kastje zei: ‘Ik zal u wel helpen, dames.’ En toen ging de slagboom alsnog open en konden we weg.

Waar is de tijd gebleven dat grof vuil ‘gewoon’ elke maand op een vaste dag werd opgehaald? Je zou er haast nostalgisch van worden.