Op het vakantiepark waar we begin oktober een huisje hadden was een minigolfbaan. Parkgasten konden bij de receptie gratis een balletje, een stok en een scoreformulier ophalen. Voor ons was het al heel wat jaren geleden dat we zo’n parcours hadden afgelegd en omdat het tegen de weersverwachtingen in geruime tijd droog bleef leek het ons leuk om dat weer eens te doen.

Wij drieën hadden het rijk alleen, wat heel prettig was, want ik voelde me altijd opgejaagd door de filevorming van snellere spelers achter me. Wij waren geen van drieën zo fanatiek en er stond bij elke hole wel een bankje waar we op ons gemak de beste strategie konden bedenken.

Kennelijk was er bij andere parkgasten al heel lang geen animo geweest voor deze klassieke vakantieactiviteit. Dat was duidelijk te merken aan het parcours. De banen waren slecht onderhouden en heel wat obstakels waren kapot. Toen de bal in een net terecht moest komen bleek dat vol gaten te zitten en leek het of hij ernaast was gegaan. Gelukkig zagen we dat bijtijds, anders was onze score nog veel hoger uitgevallen en was een woordenwisseling niet ondenkbaar geweest.

Soms was de baan half overwoekerd door planten en was niet meteen duidelijk waar het doel was.  Dat mocht evenwel voor ons de pret niet drukken. Ik heb een enkele keer een hole-in-one geslagen, maar meestal had ik meer slagen nodig, ook omdat de bal regelmatig buiten de baan wipte. Vaak haalde ik de finish helemaal niet binnen zeven slagen en kwamen er weer acht punten bij op het scoreblad.

We hebben niettemin veel gelachen en ik had er geen enkel probleem mee dat ik als laatste eindigde met een score van 76 slagen voor 17 holes, gemiddeld 4,5. Tweede werd zus Carla met 72 punten en schoonzus Ella was met 58 punten de grote winnaar.