In het blogstukje over mijn ‘certificaat’ met het ultrakorte verhaal Tijdlus, kondigde ik aan dat ik zou proberen andere verhaaltjes tot zo’n ‘UKV’ te bewerken, want zoiets leek me qua omvang heel geschikt om in een blog te zetten.

Onlangs had Schrijven Magazine een schrijfwedstrijd uitgeschreven voor UKV’s die maximaal 99 woorden mochten bevatten en binnen het thema ‘een nieuw geluid’ moesten passen. Ook ik had daarvoor een verhaaltje gemaakt en ingestuurd. Alleen de winnaars zouden bericht krijgen en over mijn inzending heb ik nooit meer iets gehoord, dus helaas. Maar zoals gezegd: ik kan het verhaal via mijn blog toch naar buiten brengen.

Ik heb wel gemerkt dat negenennegentig woorden erg weinig is om een echt verhaal te vertellen. Ik blijf het natuurlijk wel proberen, maar houd me niet meer strikt aan het aantal dat voor deze wedstrijd was voorgeschreven. Verhaaltjes tot zo’n twee à driehonderd woorden passen immers ook nog prima in een blog. Maar het volgende verhaal, dat ik had ingestuurd, voldoet nog wel aan die eis.

—–

Davy

De tunnel halverwege het wandelpad weerkaatste haar voetstappen. Het klonk hol zonder het vertrouwde getrippel naast haar. Ze had de plotselinge stilte in de voetgangerstunnel onder de snelweg altijd een verademing gevonden, maar nu maakte die haar triest. De echo benadrukte de leegte, het gemis.

Dadelijk zou het geraas van de snelweg weer in volle hevigheid losbarsten. Ze liep door, naar het licht toe. Dat zeggen ze altijd, dacht Mientje wrang, dat er licht gloort aan het eind van de tunnel. Even hoopte ze inderdaad Davy daar te zien. Kwispelend, alsof hij vooruit was gelopen naar dat interessante graspolletje.

——

Achtergrond

Davy was de hond van Trudy. Hij is meer dan tien jaar geleden overleden en was de voorganger van Kyra, aan wie ik in 2018 een blogstukje heb gewijd. Op zondag liet ik hem regelmatig uit, een prima gelegenheid om achter mijn computer vandaan te komen.