Het was al lang van tevoren bekend: de trambrug (die officieel Reineveldbrug heet) zou twee maanden buiten gebruik zijn voor onderhoud. Voor de tram was vervangend busvervoer geregeld. Dat kwam mij wel goed uit, want die bus rijdt de route van ‘mijn’ lijn 60. De halte is dichterbij en hij gaat vaker. Over de trambrug liep ik wel eens naar de tramhalte Nieuw Plantage, maar daar komt nu voorlopig natuurlijk ook geen tram.

Ik vond het altijd plezierig om over het voetpad omhoog naar de brug te lopen. Dat ligt naast de drukke verkeersweg met de trambaan en wordt daarvan gescheiden door struiken en hoge bomen. Zoiets geeft me een beetje een vakantiegevoel. Als ik het verkeersgeluid weg dacht lukte het soms om me voor te stellen dat ik in een bos liep.

Door de werkzaamheden had ik de laatste tijd die route niet vaak genomen. Maar op tweede paasdag liep ik weer eens die kant uit om te zien hoe het ervoor stond. Ik schrok me rot!  Alles was weg, alle struiken, alle hoge bomen. Ik wist dat vorig jaar augustus een van die bomen tijdens een storm was omgevallen, bovenop een paar geparkeerde auto’s. Misschien waren al die bomen wel ziek geweest van binnen en was het kappen onvermijdelijk, maar van deze rigoureuze kaalslag ben ik best geschrokken.

Omdat het Pasen was lag het werk aan de brug stil en er was natuurlijk geen verkeer. Het kostte nu dus helemaal geen moeite om geluiden buiten te sluiten, maar het gevoel dat ik daar op een bospad loop is voortaan ver te zoeken. Dat is vrees ik voorgoed verleden tijd.