Deze week ben ik druk bezig met het verhaal voor de zomer-write-along van Prompt!, waaraan ik twaalf dagen lang een stukje toevoeg. Als overbrugging is hier een tweede sprookje dat ik ter voorbereiding  bij een ‘gewone’ Prompt-opdracht heb geschreven. Het eerste, over de herkomst van de plant ijzerhard, staat in een eerder blogstukje. Het resultaat van de write-along komt over enkele weken (als ik de eindstreep haal).

Hoe het heksenkruid aan zijn naam kwam

Er was eens een jonge boerenknecht, Johannes genaamd. Hij was verliefd op Esmeralda, een meisje dat in een dorp aan de andere kant van het bos woonde. Ze hadden elkaar ontmoet op het oogstfeest. Sindsdien liep Johannes elke week op zijn vrije middag door het bos, op weg naar het dorp waar zijn liefste op hem wachtte. Maar vreemd genoeg verdwaalde hij elke keer hopeloos en kwam hij ’s avonds weer thuis zonder zijn Esmeralda te hebben gezien.

Een half jaar later kwam hij aan het eind van zo’n middag een bosnimf tegen, die hem vroeg wie hij was, waar hij naartoe ging en waarom hij zo zorgelijk keek. De petemoei van Esmeralda had haar namelijk gesmeekt Johannes te zoeken en te vragen waar hij bleef, want Esmeralda kwijnde weg van verdriet. Johannes vertelde dat hij elke week zijn lief wilde bezoeken, maar dat het steeds niet lukte om het dorp te vinden. De nimf begon te lachen. ‘Dat snap ik. Zie je die bloemetjes daar? Die hebben magische kracht. Wie ze onderweg in een bos tegenkomt verdwaalt onherroepelijk. Ik zal ze weghalen, dan heb je volgende week vast meer geluk.’

Johannes besefte dat de stiefmoeder van Esmeralda daar de hand in moest hebben. Zij liefhebberde in hekserij en wilde niet dat haar stiefdochter haar zou verlaten, die het huishouden voor haar deed. Ze had natuurlijk gehoopt de liefde tussen Johannes en Esmeralda te bekoelen door hen met die magische bloemen uit elkaar te drijven.

Vol goede moed ging hij een week later weer op pad en nu bereikte hij al na een half uurtje het dorp, waar hij Esmeralda in zijn armen sloot. De stiefmoeder was spinnijdig en vertrok voorgoed uit het dorp. Johannes en Esmeralda trouwden en leefden nog lang en gelukkig.

Zo blijkt maar weer dat liefde alles overwint, zelfs een poging om twee geliefden met magie te beletten elkaar te ontmoeten.

Sindsdien worden die witte bloempjes in het bos heksenkruid genoemd en zijn de mensen gewaarschuwd als ze dat onderweg zien staan.

—

[Zie voor informatie over Groot heksenkruid (Circaea lutetiana) bijvoorbeeld Wikipedia of deze site.]