De laatste repetitie voor de vakantie hebben we bij Cantarella een open podium. Op die ‘bonte avond’ vermaken leden elkaar met een muzikaal optreden. Voor dit jaar werd als thema voor het programma ‘protestliederen’ voorgesteld. Omdat ik me geroepen voelde een bijdrage te leveren aan de feestvreugde ging ik op zoek naar een mogelijke invulling. Het nadenken over dit thema maakte in ieder geval een paar herinneringen los.

Van huis uit hoor ik bij de socialistische zuil (Vara, PvdA, FNV). Op de VARA-radio luisterden we naar socialistische strijdliederen zoals ‘Morgenrood’ en ‘Broeders verheft u ter vrijheid’. Uit nostalgische overwegingen heb ik ooit een lp en naderhand zelfs een cd aangeschaft van De stem des volks: ‘De rooden roepen’. Sommige van die koorwerken hebben mooie, gedragen melodieën die ik best wel eens zou willen zingen, ondanks de veelal uitermate tenenkrommende, hoogdravende, naïef-idealistische  teksten. Dat zie ik bij Cantarella niet gauw gebeuren.

Andersoortige protestliederen herinner ik me van het vrouwenkoor Onwijs. Daarvan was ik lid in de jaren zeventig, tijdens de hoogtijdagen van de tweede feministische golf. We zongen (en schreven) liederen over onderwerpen als de abortusstrijd en de verderfelijke commercie: ‘In de maneschijn, in de maneschijn, moeten we dan allemaal de mooiste zijn.’ Kortom, we werden/waren bewust op alle fronten. Uit het vrouwenliedboek Sansevieria hebben we jaren geleden tijdens een open podium van Cantarella ooit met een aantal vrouwen het heksenlied gezongen: ‘De heksen zijn terug, recht uit de hel/ de heksen zijn terug met vlammende haren/ de heksen zijn terug en we zijn niet meer weg te slaan!’

Algemenere politieke protestliederen uit die tijd staan in het boekje Verzet per couplet van Jaap van der Merwe: over de jeugdwerkloosheid, de woningnood, allerlei onrecht in de wereld, en het milieu: ‘Als het lente wordt, zie ik alleen, auto’s in Amsterdam/ Als het zomer wordt, zie jij alleen, auto’s in Amsterdam…Duizend gele, duizend rooie, geven gifgas, geven dooien’. Ik vond ook nog een paar blaadjes met ‘vredes- en demonstratieliederen: ‘Een, twee, drie vier, geen raket, geen raket/ Een twee, drie, vier, geen raketten hier!’ Muziek was altijd een onlosmakelijk onderdeel van de demonstraties.

Intussen zijn veel problemen nog steeds een probleem. Toch koos ik voor de bonte avond uiteindelijk minder geëngageerd repertoire. Het avondgebed van Hans en Grietje, die verdwaald zijn in het bos, is met enige fantasie misschien nog wel te koppelen aan de actuele thema’s armoede en bestaanszekerheid, maar het element ‘protest’ klinkt daarin niet echt door.