Een paar keer in de week ga ik met de bus naar het winkelcentrum of het station. De afgelopen jaren heb ik alles bij elkaar dan ook heel wat tijd op de halte doorgebracht. Gelukkig doet het schermpje bij de halte het weer, waarop te zien is hoe lang het nog duurt voordat de bus komt. Dat geeft houvast en voedt het vertrouwen dat hij inderdaad komt.

Als ik zie dat de wachttijd tien minuten of meer is besluit ik vaak om alvast naar de volgende halte te lopen, goed voor het aantal stappen. Ook als ik blijf wachten zet ik trouwens stappen: heen en weer van het bushokje naar de paal met het scherm. Onlangs werkte dat scherm een paar weken niet. Er staat wel een telefoonnummer bij dat je kunt bellen bij een storing, maar zoiets doe ik dan weer niet.

Als het regent ga ik in het bushokje zitten. Soms kijk ik dan op mijn smartphone om mijn mail te checken, maar meestal doe ik dat pas als ik in de bus zit. In het hokje moet ik namelijk op blijven letten of de bus eraan komt. Soms is die een paar minuten te vroeg en als de chauffeur me niet ziet zou hij zomaar voorbij kunnen rijden. Of hij te vroeg is staat dan weer niet op het schermpje. Dat laat ook niet weten of er een rit is uitgevallen, wat best handig zou zijn. Het aantal minuten verdwijnt uit beeld en wordt vervangen door de tijd waarop de volgende bus wordt verwacht. Dan baal ik wel even.
Ik erger me ook wanneer ik in de bus zit en iemand die er zo te zien al een tijd staat na het instappen eerst nog eens omstandig op zoek gaat naar zijn of haar (of diens) Ov-kaart. Zelf heb ik die natuurlijk altijd paraat wanneer de bus aankomt. 😉

Bij het heen en weer lopen tijdens het wachten kijk ik gewoonlijk naar de grond en zo zag ik dat de stoep van de halte uit verschillende tegels bestaat. Op één plaats liggen er vier verschillende exemplaren bij elkaar. Een mooie aanwinst voor mijn verzameling foto’s van stoeptegels.