Een van de weinige televisieprogramma’s die ik momenteel trouw volg is Van Roosmalen en Groenteman op de maandagavond. Een vast onderdeel daarvan is ‘Marcels minireportage’, waarin Marcel van Roosmalen van een weinig enerverend uitstapje dat hij die week heeft gemaakt een paar foto’s laat zien, voorzien van een summiere toelichting. Die stijl probeer ik nu uit op dit verslag van onze aanwezigheid op de Swan Market.

’s Morgens waren Ingrid en ik keurig op de aangegeven tijd op de markt, om half elf, om onze kraam in te richten. De verkoop mocht pas om twaalf uur beginnen. Links lagen en stonden de schilderijtjes van Ingrid en rechts mijn Malle Eppies. Het resultaat was een kleurrijke, aantrekkelijke blikvanger, vonden we zelf.

We hadden een gunstige standplaats toewezen gekregen: op een hoek waar het publiek ons van drie kanten kon bereiken. En bovendien stonden we tegenover de Stroopwafel-King, waar zich regelmatig lange rijen vormden.

Van de rest van de markt hebben we niet veel gezien, want we konden onze kraam natuurlijk niet in de steek laten. Ingrid draaide keer op keer geroutineerd haar win-win-win-verkoopriedeltje af over het goede doel: de duurzame schorten voor De Bieslandhof van hergebruikt materiaal, die gemaakt gaan worden door een bedrijf waar mensen werken ‘met afstand tot de arbeidsmarkt’, en over de schilderijtjes van kartonnen schilderpaletjes die de deelnemers aan de schilderactiviteit hebben gebruikt. Dat verhaal hield ze zowel in het Nederlands als in het Engels.

Om zes uur mochten we weg en natuurlijk hebben we alles weer netjes opgeruimd. Enkele grote tassen met niet-verkochte waren konden weer mee naar huis en er was maar een klein tasje afval. We hebben best veel schilderijen en Malle Eppies verkocht: de opbrengst was meer dan vierhonderd euro, genoeg om het project door te laten gaan.

Dit succes was mede te danken aan het weer, want zoals bijna alle bekenden die langskwamen of die we naderhand spraken, zeiden: ‘Wat hebben jullie geboft met het weer!’ Dat vonden wij ook.